اگر درست نبوسیدمت…

 

 1 پدرم هیروی من بود. باور نمی‌کردم انسانی باشد فهیم‌تر از او . باهوش‌تر، منطقی‌تر و کاربلدتر.

2 زمانی که فهمیدم این نقاشی‌هایی که می‌کشم بهش می‌گویند هنر، تازه باب تحسین تازه‌ای باز شد. او نویسنده بود و شاعر. وقتهایی که می‌رفت تو اتاق و سیگار می‌کشید و دور و برش پر کاغذ خط خورده می‌فهمیدم دارد اتفاق مهمی می‌افتد. بعد چند ساعت ما همواره اولین مخاطبانش بودیم. داغ داغ برایمان می‌خواند. غزل بود. طنز بود. حتی یک بار فیلمنامه بود. نشستیم روی بالکن و چند ساعت برایمان فیلمنامه را خواند. وقتهایی که بچه‌ها به چیزهای مختلفی پز می‌دادند در مدرسه – ماشین پدرشان، سفری که رفته بودند، جامدادی آهن‌ربایی- من هم چیزی داشتم که بهش پز بدهم.

3 استفامت و غرور. یادم هست این‌ها مهم‌ترین صفاتی بود که فکر می‌کردم دارد. او مقاوم بود. هیچ وقت نمی‌نشست. هیچ‌وقت کم‌نمی‌آورد.جز چند لحظه کوتاه در مسجد مادرش و یک بار بعد خواندن طنز سیاهی که گفته بود، به خاطر نمی‌آورم که گریه‌اش را دیده باشم. یادم هست چند ماهی که به دلایلی به مشکل مالی برخوردیم- بعدها فهمیدم- عجب‌ترین کار ممکن را کرد. رفت یک کانکشنی با یک دوست اسباب‌بازی فروش زد. قالب و موم و یک چیزهای ارزان خرید و شروع کرد در آشپزخانه اسباب‌بازی درست کردن. پسرشجاع‌های پلاستیکی رنگی که سر مداد می‌شد زد. دارت با توپ‌های پلاستیکی چسب‌دار. خانه‌مان شهربازی مفتی شده بود و ما گرچه نمی‌فهمیدیم اینها یعنی چه ولی می‌مردیم از این همه هیجان. بعدها که علت این قصه چند ماهه را کشف کردم باز تحسینم بیشتر شد به این مرد. که نمی‌نشست.

4 لعنت به بزرگ شدن که هیروهای آدم را می‌دزدد. سالهای نوجوانی و سرتقی و کله‌خری با این حقیقت تلخ روبرو شدم که پدرم هم ضعف‌هایی دارد و داشته در زندگی‌اش. که نقاطی هم بوده که قابل افتخار نیست. تلخ و دلخور و کبود شدم. همان زمان بود که شروع کردم به عقب عقب رفتن. برای خودم سوگواری کردم و هیروی قدیمی را جایی به خاک سپردم. از هم دور شدیم. نوجوانی به قدر کافی آدمیزاد را از همه دنیا دور می‌کند. این هم شد مزید علت. زیاد خواست وارد اتاقکی شود که قفلش کرده بودم. نتوانست. کلید را قورت دادم برای همیشه.

5 بزرگ‌تر که شدم و فهمیدم هیروها را فقط می‌شود لابلای کتاب‌های مصور پیدا کرد، با حقیقت آدم بودنش کنار آمدم. ولی سالهایی این وسط کم بود. من برای خودم بزرگ شدم. در آن اتاق. تنهایی. به چیزهایی فکر کرده بودم. خودی دست و پا کرده بودم. او خیلی وقت بود از من خبر نداشت. تصویر نویی از من نداشت. به همین دلیل باز میانمان سکوت شد. من داشتم بیست ساله می‌شدم و او همچنان مرا 13 ساله می‌دانست. وقتی وارد دانشگاه شدم هزار کیلومتر فاصله مثل اقبالی نامنتظر نازل شد و حکم کرد که سکوتِ میان ما، جبر جغرافیایی‌ست و بس. که البته نبود.

6 دوری و دوستی، دوری و احترام. بود تا هفت سال پیش.

7 هفت سال پیش اتفاقی افتاد که پدر و پسر صاف روبروی هم ایستادند. حق با من بود. هفت سال پیش اینطور فکر می‌کردم، هنوز هم. جنگی رخ داد که یک طرفش من بودم یک طرفش باقی کسانی که می‌شناختم و چاووشی آن لشکر متاسفانه چهره آشنایی بود. به آشنایی کسی که زمانی می‌پرستیدم.

8 جنگ‌ها بلاخره تمام می‌شود ولی زخمی‌ها زخمی‌ می‌مانند. حق بود که حرف من به کرسی بنشیند و نشست. یک سال با پدرم حرف نزدیم. معجزه گراهام‌بل هم نتوانست این هزاران فرسخ ما را نزدیک کند. چیزی از این دره رفته بود که دیگر برنمی‌گشت.

9 بعد 365 روز به میانجی‌گری مادربزرگی – که دیگر نیست- برگشتم که حرف بزنیم. حرف زدیم؟ بله. درباره آب و هوای مشهد و تهران. درباره قیمت اجناس و وضع اجتماعی. هی منتظر آن لحظه‌ای شدم که دو مرد آخر شب زیر آسمان پر ستاره می‌ایستند و نوشابه می‌خورند و درباره زندگی و مرگ ، درباره گذشته و پایان کدورت‌ها حرف می‌زنند. پیش نیامد. دو سه بار تلاش کردم که پیش بیاید. نشد. پس زد. یا نشد…یا پس زد. برای میزانسن محبوب من باید پا روی غرورش می‌گذاشت که با قاعده بازی جور در نمی‌آمد. باید صاف در چشمانم نگاه می‌کرد و عذر می‌خواست که نمی‌شد. گفتم که پدرم مرد مغروری‌ست.هر چه باشد روزگاری بابت همین ستایشش می‌کردم.

10 دیوار یخی ماند. قطورتر از چیزی که زورم برسد به پاره‌پاره کردنش. حرف می‌زنیم. حال احوال می‌کنیم. ولی یخ حرف‌های مهم را نگه می‌دارد در خودش. نمی‌گذارد رد شوند.

11 دیشب خوابش را می‌بینم. خواب می‌بینم خاکستری و محو شده. خواب می‌بینم کتابی از همه شعرها و نوشته‌هایش درآمده. در فصل غرلش نوشته شش هزار و خورده‌ای غزل. سرم سوت می‌کشد. با خودم فکر می‌کنم خیلی‌ست. فکر مي‌کنم این صد و چند صفحه حاصل عمرش است. حاصل همه آن سالهایی که اتاق نداشت و در زیرزمین سیگار کشید و نوشت. و نوشت. دلتنگ از خواب بیدار می‌شوم.

12 حالا بابا، می‌دانم آن همکار ناجنست می‌آید و وبلاگ مرا پرینت می‌گیرد می‌دهد بخوانی. یا بچه‌ها تعریف می‌کنند. می‌دانم که به دستت می‌رسد این نوشته. می‌خواهم بدانی، بی‌خیال همه تیکه‌های ناخوش‌آیند گذشته، حق داری بدانی که چقدر برای من مهم بوده‌ای. چقدر بابت برخی خوشی‌هایم – مثل نوشتن- بهت مدیونم. حق داری بدانی که الان اینجا نشسته‌ام و دلتنگ تو.

13 یک مصرع خودش در ذهنم می‌چرخد: اگر درست نبوسیدمت گلایه مکن..